Een groot verlies op jonge leeftijd wakkerde een enorme vechtlust aan in Martin van der Bok, partner bij Moore DRV. Dat bracht hem in zijn studie en carrière tot grote hoogte, maar het leidde hem ook weg van de verwerking van verdriet.
Jij hebt op jonge leeftijd beide ouders verloren, waarna je je als een malle op je studie stortte. Je ontwikkelde jezelf van mavo tot post-master. Probeerde je zo de leegte te vullen?
‘Als je er alleen voor staat, kun je twee dingen doen: bevriezen en in de slachtofferrol kruipen, of vechten en laten zien dat je het alleen kan. Die vechtlust zit heel erg in me. Om hen te eren, heb ik vier keer de Marathon van Rotterdam gelopen en meegedaan aan de Alpes d’HuZes op een veel te oude en zware fiets. Doorbijten is ook kenmerkend voor mijn carrière geweest. Ik heb uit het verlies kracht kunnen halen.’Maar je liep ook weg voor het verdriet…
‘Ik vertoonde vluchtgedrag, in mijn studie en later in mijn werk. Achteraf zie ik heel goed wat mijn gedrag was en waar dat vandaan kwam. Lange tijd kon ik me bijvoorbeeld slecht hechten aan mensen, uit angst om ze weer te verliezen. Ik heb moeten leren die angst uit mijn hoofd te zetten. De oplossing begint bij het definiëren van het probleem. Daarin komt ook weer mijn vechtlust naar boven: ik laat me niet zo snel klein maken. Wat tegelijkertijd betekent dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen.’Tekst gaat verder onder de foto
Gaat dat inmiddels beter?
‘Ja, maar daar is een vertrouwde omgeving voor nodig. Die plek vind ik heel erg bij Moore DRV, waar ik sinds januari dit jaar partner ben. We zitten met 50 eigenaren in de club en dat is echt een bevriend partnerschap. Dat heb ik vroeger wel gemist in mijn werk. Na een aantal jaren in loondienst bij de grote accountantskantoren, begon ik in 2005 voor mezelf. Dat heb ik uitgebouwd van een eenmanszaak naar een kantoor met twintig man. Maar je staat er wel alleen voor … Na de aansluiting bij Rijkse Accountants in Barendrecht had ik ook niemand naast me in mijn directe omgeving, want de andere vijf partners zaten in Zeeland. Vanuit mijn persoonlijke historie en later ook in mijn werk heb ik veel alleen moeten doen. Bij Moore DRV doen we het echt sámen en dat voelt ontzettend goed.’Samen, in welke zin?
‘Teamwork zie je overal terug in de hele organisatie. We werken vanuit verschillende disciplines samen voor de klant, ook met collega’s en specialisten die op andere vestigingen werken. Iedereen loopt daarbij gemakkelijk bij elkaar binnen voor vragen of een dolletje, ongeacht het functieniveau. Op ons nieuwe, moderne kantoor in de Waalhaven gaat dat ook eigenlijk vanzelf. De collega’s zitten niet allemaal in afzonderlijke kamers, wat zorgt voor een goede sfeer op kantoor. En om dat teamgevoel nog extra aan te wakkeren, zorgen we elke dinsdag voor een lekkere lunch en doen we allerlei activiteiten. Zo hadden we ons kantoor goed ingewijd door het om te toveren tot een strijdveld voor een potje lasergamen.’Tekst gaat verder onder de foto
De toekomst heeft zijn oorsprong in het verleden, zei je ooit.
‘Aan het verleden kan je niks meer veranderen, aan de toekomst wel. Dus accepteer het verleden en probeer te leren van de fouten die je hebt gemaakt, zodat je ze in de toekomst niet weer maakt. En joh, ik heb genoeg dingen fout gedaan in mijn leven. Lange tijd was ik veel te veel op mezelf gericht. Vroeger haalde ik energie uit conflicten, gewoon omdat ik dat spannend vond. Ik kon al mijn energie in conflicten stoppen. Dan was ik lekker bezig en hoefde ik nergens anders aan te denken. Dat heb ik nu niet meer. Met mij krijg je geen ruzie.’Ga je die marathon nog voor een vijfde keer lopen?
‘Dat wil ik wel heel graag. Voor corona zat ik in een strak trainingsschema, maar daarna heb ik dat niet meer opgepakt. Ik kampte met wat blessures en het was erg druk op het werk. Nu ik in wat rustiger vaarwater ben gekomen, wil ik het weer oppakken. Dat past ook goed binnen de voorbeeldrol die wij als partners binnen onze organisatie willen hebben. Door zelf niet uren over te werken, geven we het signaal af aan collega’s dat zij dat ook niet hoeven te doen. Laatst heb ik dus weer eens tien kilometer gerend. Dat was alweer een tijd geleden, en dus vrij pittig. Maar ik ben weer aan het opbouwen. Het lastigste van de marathon lopen, zijn die eerste voetstappen van de bank naar de voordeur.’Vind je in hardlopen je ontspanning?
‘Zeker, maar ook in mijn vrouw, twee fantastische kids en twee leuke bonuskids. Mijn zoon heeft gouden handjes en timmert goed aan de weg als logistiek medewerker. Mijn dochter wil psycholoog worden en is daar druk mee bezig. Misschien dat ze haar vader dan beter begrijpt, haha! Ik ben een echt mensen-mens en ga graag bij vrienden en familie op bezoek. Als ik geen mensen ontmoet, word ik heel ongelukkig.’Tekst gaat verder onder de foto
Geef je nog steeds les?
‘Dat heb ik jaren gedaan naast mijn werk, maar daar ben ik vanwege tijdgebrek in januari dit jaar mee gestopt. Ik wilde de integratie van mijn oude kantoor in Moore DRV goed begeleiden en daar moest ik me goed op focussen. Ik sluit niet uit dat ik het ooit weer ga doen. Dicht tegen studenten aanhangen, is iets wat ik erg leuk vind. Ik mis het wel, moet ik zeggen.’Denk je dat je ouders trots op je zouden zijn?
‘Dat denk ik wel, ja. Trots op wat ik zakelijk bereikt heb, maar ook op wie ik ben als mens. Ik scan altijd mijn omgeving om te kijken of er mensen zijn die wat hulp kunnen gebruiken. Mijn buurjongen bijvoorbeeld. Hij zat vaak in zijn kamer te gamen, zonder sociale contacten. Hij vond het lastig om mensen aan te spreken en spannend om te solliciteren. Lang verhaal kort: ik nam hem een keer mee naar kantoor voor een informele kennismaking. Nu doet hij het hartstikke goed op de servicedesk van Moore DRV. Of die jongen uit het dorp met een hoog IQ maar een laag EQ. Ik heb hem geholpen zijn sollicitatiebrief te schrijven. Mensen helpen een stapje verder te komen in het leven; dat vind ik belangrijk en dat is zeker iets waar mijn ouders trots op zouden zijn.’Heb je nu je rust gevonden?
‘Ik zit wel in rustiger vaarwater. In september word ik vijftig. Hoog tijd om een stabieler bootje te zoeken en niet meer in je eentje de golven te trotseren. Bij Moore DRV zit ik goed op mijn plek. Dit is absoluut mijn eindstation. Dus zet maar boven dit artikel: eindelijk bestemming bereikt.’Tekst: Nienke Landré
Fotografie: Vincent van Dordrecht