Wilde Marieke Wijnbergen altijd in het familiebedrijf van haar vader werken? Het korte antwoord is: nee! ‘Maar uiteindelijk zei ik tegen mezelf: wie houd ik eigenlijk voor de gek?’ Tegenwoordig vormt Marieke samen met haar broers Wouter en Heiko de directie van Schaffenburg Office Furniture, een producerende groothandel van meubilair voor de zakelijke markt.
Marieke had ooit heel andere plannen. Ze studeerde Sociaal Pedagogische Hulpverlening en ging daarna aan de slag als pedagogisch medewerker. ‘Ik wilde alles doen, behalve wat mijn vader deed’, bekent ze. Maar het liep heel anders. In 2012 kwam er een abrupt einde aan haar baan. ‘Het was een ontslagronde: last in, first out. En ja hoor, ik werkte daar 3,5 jaar en moest vertrekken.’
Net op dat moment viel er een gat bij Schaffenburg. ‘Een medewerker ging op wereldreis en de toenmalige commercieel directeur zocht een vervanger. Drie keer raden wie dat werd.’ Ze lacht: ‘Ik besloot het maar te doen, met het idee dat het tijdelijk was. Uiteindelijk wilde ik toch weer de jeugd hulpverlening in.’
Nu, twaalf jaar later, is ze samen met haar broers eigenaar en directeur van het familiebedrijf. ‘Weet je wat zo bijzonder is? Heiko, Wouter en ik hadden alle drie helemaal niet de intentie om in het bedrijf van onze vader te stappen. En toch zitten we er nu alle drie.’
Wat Marieke het meest aanspreekt in haar werk, is de veelzijdigheid. ‘Ik mag overal iets van vinden, en wil overal iets van weten. Ik ben betrokken bij alle facetten van het bedrijf. Het is geen klein wagonnetje waar ik aan werk, maar een hele trein. Dat maakt mijn werk zo leuk.’
‘Mijn vader zegt soms tegen ons: “Ik heb drie kinderen, maar eigenlijk vier.” En dat klopt, zegt ze. ‘Schaffenburg is zijn kindje, en nu hebben wij daar de verantwoordelijkheid voor. Het voelt alsof wij iets vinden van zijn kind.’
‘Gelukkig kunnen Heiko, Wouter en ik heel goed met elkaar samenwerken, maar we vliegen elkaar zakelijk ook weleens in de haren. Toch duurt dat nooit lang. Tien seconden later vragen we aan elkaar wie er koffie wil, en gaan we weer verder als broer en zus.’
Marieke had ooit heel andere plannen. Ze studeerde Sociaal Pedagogische Hulpverlening en ging daarna aan de slag als pedagogisch medewerker. ‘Ik wilde alles doen, behalve wat mijn vader deed’, bekent ze. Maar het liep heel anders. In 2012 kwam er een abrupt einde aan haar baan. ‘Het was een ontslagronde: last in, first out. En ja hoor, ik werkte daar 3,5 jaar en moest vertrekken.’
Net op dat moment viel er een gat bij Schaffenburg. ‘Een medewerker ging op wereldreis en de toenmalige commercieel directeur zocht een vervanger. Drie keer raden wie dat werd.’ Ze lacht: ‘Ik besloot het maar te doen, met het idee dat het tijdelijk was. Uiteindelijk wilde ik toch weer de jeugd hulpverlening in.’
Tekst gaat verder onder de foto
Niet zo tijdelijk
Maar tijdelijk bleek niet zo tijdelijk. ‘Eerst viel ik in voor de wereldreiziger, toen verving ik zieken, en voor ik het wist zat ik er al 2,5 jaar. Op een gegeven moment wist ik natuurlijk zelf ook wel dat ik niet meer zou vertrekken.’Nu, twaalf jaar later, is ze samen met haar broers eigenaar en directeur van het familiebedrijf. ‘Weet je wat zo bijzonder is? Heiko, Wouter en ik hadden alle drie helemaal niet de intentie om in het bedrijf van onze vader te stappen. En toch zitten we er nu alle drie.’
Wat Marieke het meest aanspreekt in haar werk, is de veelzijdigheid. ‘Ik mag overal iets van vinden, en wil overal iets van weten. Ik ben betrokken bij alle facetten van het bedrijf. Het is geen klein wagonnetje waar ik aan werk, maar een hele trein. Dat maakt mijn werk zo leuk.’
Tekst gaat verder onder de foto
Dezelfde uitdagingen
Reinier Wijnbergen, de oprichter van Schaffenburg, is trots op zijn kinderen. ‘Hij wilde nooit dat we ons verplicht voelden om het bedrijf over te nemen’, legt Marieke uit. ‘Maar ik weet dat hij het geweldig vindt om te zien hoe wij het bedrijf voortzetten. Aan de andere kant is het voor hem ook lastig. Hij ziet ons soms ook worstelen met dezelfde zakelijke uitdagingen die hij ooit ook had. Dat hoort erbij.’‘Mijn vader zegt soms tegen ons: “Ik heb drie kinderen, maar eigenlijk vier.” En dat klopt, zegt ze. ‘Schaffenburg is zijn kindje, en nu hebben wij daar de verantwoordelijkheid voor. Het voelt alsof wij iets vinden van zijn kind.’
‘Gelukkig kunnen Heiko, Wouter en ik heel goed met elkaar samenwerken, maar we vliegen elkaar zakelijk ook weleens in de haren. Toch duurt dat nooit lang. Tien seconden later vragen we aan elkaar wie er koffie wil, en gaan we weer verder als broer en zus.’
Tekst gaat verder onder de foto
Netwerk van dealers
Schaffenburg Office Furniture is een producerende groothandel van meubilair voor de zakelijke markt. ‘Door middel van een geselecteerd netwerk van dealers leveren wij systeemmeubilair, vergaderopstellingen, opbergfaciliteiten, bureaustoelen, conferentiestoelen en directiemeubilair.’Tekst: Cris Rolandus
Fotografie: Vincent van Dordrecht & Schaffenburg