Een gelukkig mens

Hij heeft een cadeautje meegenomen, makelaar Paul van Weelden. Een notitieboekje met pen, voorzien van het logo van Van Weelden Wonen. Je kunt een redacteur niet blijer maken. Notitieboekjes zijn ook voor Paul onmisbaar. ‘Ik leef van schrift naar schrift’, zegt hij. ‘Heeft te maken met mijn ADHD.’ Om maar met de deur in huis te vallen…

ADHD?

‘Daar ben ik pas onlangs mee gediagnostiseerd. Op m’n 54e. Ik had al langer in de gaten dat ik dingen anders deed dan anderen. De diagnose kwam dus niet als een complete verrassing. Het was meer een verklaring waarom ik op bepaalde punten afweek van anderen. Medicatie helpt me focus te houden en hardlopen helpt mijn lichaam dopamine aan te maken. Mensen met ADHD hebben daar een tekort aan. In 2017 heb ik de marathon van New York gelopen en nu ben ik aan het trainen voor de Marathon van Rotterdam in 2025. Er zijn rottere manieren om je beter te voelen: de een gaat aan de coke en de ander zoekt z’n heil in duursport, haha!’

Voelde je je als kind al anders dan anderen?

‘Ik wist niet beter, maar dacht dat de oorzaak anders was. Mijn jeugd was bijzonder. Op mijn negende werd mijn moeder ziek en kon niet meer voor mij en mijn twee broers zorgen. Mijn vader zag de liefde van zijn leven tussen zijn vingers doorglippen, had zijn eigen bedrijf en drie puberende zoons. Hij probeerde alle ballen in de lucht te houden, maar het was te veel. Ik heb mezelf door de puberteit heen geholpen; ik heb altijd eigen keuzes moeten maken, kreeg van huis uit geen begeleiding bij school. Uiteindelijk ben ik zonder diploma van school gegaan, maar zag daarna al snel het belang in van een goede opleiding. Toen ben ik de avond-meao gaan doen.’

En overdag werkte je bij de gemeente Rotterdam?

‘Eerst als onderhoudsmonteur bij de Gemalendienst, na mijn meao-diploma bij de Burgerlijke Stand in Overschie. John Engelen vroeg me om zijn beleidsteam Ruimtelijke Ordening te versterken. Later, toen hij deelgemeentesecretaris was, maakte hij me integraal verantwoordelijk voor het programma Sociaal, Cultuur, Jeugdbeleid en Sport. Fantastische tijd! Samen met Jan Markerink, een vooruitstrevend politiek bestuurder, heb ik onder andere het driedaagse culturele evenement Paradie Overschie opgezet waar jaarlijks 30.000 man op af kwam. Maar ook Overschie Sport Gratis. Daarin kreeg de Overschiese jeugd tot en met achttien jaar een eerste sportabonnement naar keuze volledig vergoed. Op die manier kregen we kinderen aan het sporten voor wie dat helemaal niet gewoon was.’

Tekst gaat verder onder de foto

Je kreeg in die tijd ook een mail van Feyenoord?

‘Klopt. Zij waren bezig met de opzet van een MVO-tak en vroegen of wij daar als deelgemeente in geïnteresseerd waren. Ik kon hun initiatief meteen koppelen aan Overschie Sport Gratis. Zo stond ineens Tonny Vilhena een sportworkshop te geven, die beduidend meer mensen trok dan wanneer ik dat zou doen! Ik vind dit nog steeds een van de mooiste succesmomenten in mijn leven. Feyenoord loopt sowieso als een rode draad door mijn leven. Net als hier ook zonder dat ik het bewust opzoek. Als Sparta eerder was geweest, hadden we waarschijnlijk met hen samengewerkt. Wel heb ik al dertig jaar samen met vrienden een seizoenkaart. Aan de fanatieke kant, want dat is nog redelijk betaalbaar. En de beleving is daar toch het leukst.’

Maar hoe komt een gemeenteambtenaar in de makelaardij terecht?

‘In 2014 werden de deelgemeentes opgeheven en heb ik meerdere serieuze klussen voor de stad gedaan. Van het onderzoeken van woningmarktdiscriminatie tot het analyseren van de complete vastgoedportefeuille van de gemeente Rotterdam, de grootste van Nederland. Mijn voormalig leidinggevende John Engelen had naast zijn baan bij de gemeente een eigen makelaarskantoor. Een aantal jaar geleden mocht ik bij hem in de keuken kijken en toen viel voor mij alles op z’n plek. Door allerlei omstandigheden ben ik in mijn hele volwassen leven zo ongeveer eens in de drie jaar verhuisd. Zo kreeg ik met heel wat makelaars te maken, maar er was er niet één die zich aan John kon meten. Hij is een makelaar die snapt dat een huis emotie is. Ik wilde zo’n makelaar zijn, eentje die op zoek gaat naar het verhaal achter de woning. Eigenlijk de makelaar waar ik al die jaren zelf naar op zoek ben geweest. Dus ben ik uiteindelijk ook naast mijn baan bij de gemeente als makelaar begonnen.’

Dat een huis emotie is, heb je zelf ook ervaren?

‘Zeker. Na een verbroken relatie in 2012 moest ik op zoek naar een ander huis. Ik kreeg een tip over een voormalige school in het Oude Noorden, waar zeven appartementen in moesten komen. Je kon je inschrijven voor een kavel. Ik ernaar toe en zag twee kavels die voorheen gymzalen waren. Toen kwam de ADHD’er in me, waarvan ik nog geen besef had, om de hoek kijken. Ik stond in die enorme ruimte, keek om me heen en zag het meteen voor me, hoe ik het zou verbouwen en hoe de marktontwikkeling van het pand zou verlopen. Binnen anderhalve minuut besloot ik: dit ga ik doen. In die tijd kwam ik Petra (Jansen, red.) tegen. Na veel gesprekken besloten we dit project samen aan te gaan. Wat heel bijzonder is: Petra’s vader is vijftig meter bij die gymzaal vandaan opgegroeid en heeft als kind in die gymzaal gesport. Aan de gevel van de gymzaal is een veertien meter hoog portret van Coen Moulijn te zien, het grote voorbeeld van mijn schoonvader. En tegenover de gymzaal is nu zo’n zelfde portret van hem aangebracht. Dit huis is voor eeuwig verbonden met dierbare herinneringen: dat ik dit samen met Peetje ben aangegaan, dat we er allebei een enorme groei en ontwikkeling hebben doorgemaakt, hoe het huis verbonden is met haar familie. Dat is wat ik bedoel met een huis is emotie. En Feyenoord wat onopgezocht weer op mijn pad kwam.’

Tekst gaat verder onder de foto

Dat huis gaf de doorslag voor jouw overstap naar de makelaardij?

‘Uiteindelijk wel, ja. Door die verbouwing en het meelopen met John werd steeds duidelijker dat ik dit pad moest lopen. Bovendien heeft mijn ADHD-brein altijd behoefte aan nieuwe prikkels. Alles wat met huizen te maken heeft, vind ik ontzettend tof. Ik geloof heel erg in een leven lang leren, zowel in theoretische als in persoonlijke zin. En zo begon ik met de makelaarsopleiding, die ik met uitstekend resultaat heb afgerond. Twee jaar geleden schreef ik mijn bedrijf, Van Weelden Wonen, in bij de Kamer van Koophandel. En dit jaar heb ik me ingeschreven in het register van SCVM, waarmee ik me geregistreerd makelaar mag noemen. Voor het eerst in mijn leven begrijp ik wat het betekent dat je van je hobby je werk kunt maken.’

Ben je nu die makelaar waar je zelf altijd naar op zoek was?

‘Dat durf ik wel te zeggen. Ik zeg wel eens gekscherend dat mijn klanten drie maanden lang mijn beste vrienden zijn, zo intensief kan het contact soms verlopen. Ik wil ze echt leren kennen om het verhaal van hun huis voor het voetlicht te brengen. Dat verhaal laat ik in de marketing van het huis terugkomen. Bij mij krijg je geen standaardplaatje en -praatje, maar een persoonlijk verhaal. Geen doorsnee verkooptekst over sec de afmetingen van de tuin, maar een verhaal over hoe fijn jouw kinderen in die tuin kunnen spelen en dat je er met je vrienden lekker kan barbecueën. Ook ben ik gestart met het maken van papieren verkoopbrochures, die ik een magazine-achtige uitstraling meegeef. Mijn aanpak slaat goed aan bij mijn klanten. Ik krijg zulke mooie reviews, niet normaal. Zelfs als je het niet verwacht. Ik had onlangs bij een poging tot aankoop een bieding verloren en de dame in kwestie vroeg of ze toch een review mocht schrijven. Ze was het niet geworden, zei ze, maar dat had zeker niet aan mij gelegen. Nou echt, dan ben ik sprakeloos!’

Tekst gaat verder onder de foto

Jullie wonen inmiddels niet meer in die voormalige gymzaal?

‘Er kwam een nóg toffer project voorbij. Het postkantoor! Een van de weinige gebouwen in het centrum die het bombardement overleefd hebben. Boven het postkantoor komen appartementen en één daarvan wordt onze nieuwe woning. Als geboren en getogen Rotterdammers vinden we dat allebei heel bijzonder. Terugkijkend op mijn hobbelig verlopen leven, voel ik me best een beetje trots op waar ik nu sta. Ik heb geleerd met mijn ADHD om te gaan, heb een geweldige levenspartner en doe wat ik het allerliefst doe. Dan ben je wel een gelukkig mens.’

Tekst: Nienke Landré

Fotografie: Vincent van Dordrecht