Knap gedaan, pik!

Op een zonovergoten vrijdagmiddag in juni ontmoeten zij elkaar: Rob van der Ent, eigenaar van Holland Floor en zijn zoon Alexander (die Arie wordt genoemd), en Hewi Hoogendijk, eigenaar van Rook Groep Vastgoedonderhoud en zijn zoon Stijn. Op het drukbezochte en bloedhete terras van Golfcenter Seve Rotterdam. Misschien niet de handigste plek voor een interview, want Rob en Hewi zijn business royalty in het Rotterdamse. Om de haverklap stopt iemand aan de tafel voor een praatje pot, een high five of een handdruk. Toch komt het tot een goed gesprek. Over ondernemen met je zoon. Over de lessen van toen en de ambities van straks. Over loyaliteit, vertrouwen en vriendschap. En over trots, op de zaak én op elkaar.

De vriendschap tussen Rob en Hewi ontstond een kleine twintig jaar geleden. Niet op de werkvloer, maar aan de bar, zoals Rob zegt. ‘Dat moet op de hockeyclub of bij VOC zijn geweest. We kwamen erachter dat we ongeveer hetzelfde werk doen en dat ook nog op dezelfde manier aanpakken.’ Hij grapt: ‘Wat we later volgens onze jongens helemaal verkeerd deden.’ Hewi: ‘Die klik tussen ons is moeilijk uit te leggen, maar we herkenden gewoon dingen in elkaar. Zelfde tempo, zelfde drive. We waren overal, we waren nooit moe.’

Kwajongensstreek

Die vanzelfsprekende klik hebben hun zoons inmiddels ook. Arie en Stijn kennen elkaar al van jongs af aan. Ze voetballen samen, gaan samen uit en zijn in 2017 zelfs een eigen bedrijf gestart: HOOGENT Stretch-Tenten Verhuur. ‘Dat doe je alleen als je elkaar echt vertrouwt,’ zegt Stijn. ‘Ik kan Stijn alles vertellen en weet dat hij het voor zich houdt’, vult Arie aan.

‘We hebben ook zat meegemaakt. Zoals die keer dat we door de politie werden opgepakt, omdat we middenin de nacht een weg hadden geblokkeerd met bouwplaten. De politie leverde ons thuis af en zei tegen onze ouders dat ze ons maar een passende straf moesten geven.’ Hewi: ‘Niet meer doen jongens, zeiden we streng. Dat was de straf, haha! Maar joh, het was geen pikken of stelen. Gewoon een kwajongensstreek.’

Tekst gaat verder onder de foto

Zoontje van de baas

Op de werkvloer is het inmiddels serieus. Arie is calculator en projectleider bij Holland Floor, Stijn projectleider bij Rook Groep. Thuis noemen zij hun vader pa, op de werkvloer zeggen ze Rob en Hewi. ‘Niet omdat we zo modern zijn, maar om geen voorkeursbehandeling uit te stralen,’ legt Stijn uit. ‘Je collega’s moeten niet het gevoel krijgen dat jij een streepje voor hebt.’ En dat stempel, zoontje van de baas, blijft in het begin toch wel aan je kleven. ‘Maar dat gaat eraf zodra je laat zien dat je je werk serieus neemt’, zegt Arie. ‘Dat je niet de hele dag op je fluit zit te spelen, maar ’s avonds nog bezig bent met een calculatie of een klant.’

Stijn herkent dat. ‘Achter de schermen werk je soms keihard, maar dat ziet niet iedereen. Gelukkig weten de mensen op kantoor inmiddels precies wat ik waard ben.’ En ook hun vaders zien dat. ‘Arie heeft het calculeren écht in de vingers,’, vindt Rob. ‘Ik laat hem zijn eigen gang gaan. Komt hij met een nieuw softwarepakket aanzetten? Prima. Als het helpt, dan doen we dat.’ Hewi heeft nog een andere zoon in het bedrijf: Miech, die bedrijfsleider is bij Rook Schilderwerken. ‘Mijn jongens brengen de vernieuwing. Zo heb ik jaren calculaties in Excel gedaan, maar met de groei van het bedrijf komen daar andere systemen voor in de plaats. Zij pakken het professioneel aan. Die eigenwijzigheid van ze, dat zie ik als iets positiefs.’

Tekst gaat verder onder de foto

Sparren bij Kaat Mossel

Het zijn geen bedrijven waar zomaar een overdracht plaatsvindt. Rob en Hewi zijn niet de minsten in het Rotterdamse ondernemersnetwerk. Arie: ‘Als ik vroeger als kind met mijn vader door de stad liep, werd hij constant aangesproken. Iedereen kende hem en dat is nog steeds zo. Dat schept verwachtingen. Maar ik heb juist de honger om het nog beter te doen.’ Ook Stijn wil het op zijn manier doen, ‘maar wel in lijn met wat mijn vader heeft opgebouwd.’

Die opvolging wordt stap voor stap voorbereid. Rob: ‘We praten nu over het formaliseren van Arie’s rol als partner. Dan bel ik Hewi. Kom naar Kaat Mossel, want we moeten even sparren over hoe jij het met jouw jongens hebt aangepakt.’ Hewi glimlacht: ‘Het is een mix van schenken en verdienen. En zorgen dat het fiscaal klopt voor iedereen.’

Generatieverschil

Dat het soms kan schuren tussen generaties, daar doen ze niet moeilijk over. ‘We denken weleens anders over dingen,’ relativeert Rob. ‘Dat mag ook. Ik ga er niet altijd in mee, maar ik sta wel open voor hun visie.’ Hewi: ‘Vroeger ging alles op de relatie. Ging het mis? Dan nam je iemand mee uit eten en was het opgelost. Met de nieuwe generatie werkt dat niet meer zo. Arie en Stijn voelen dat beter aan dan wij, want zij zijn ongeveer even oud als veel van onze inkopers en opdrachtgevers.’

Ook qua communicatie verschillen de generaties. ‘Ik bel meteen als iets niet loopt,’ zegt Rob. ‘Dan scheld ik iemand drie keer in de rondte, en klaar. Arie zegt dan: even laten liggen, Rob.’ Hewi ziet zijn zoons als een betere versie van zichzelf. ‘Als je vroeger afspraken met klanten maakte, dan was het een man een man, een woord een woord. Nu is het goed om telefonische afspraken nog even vast te leggen en maak je projectrapportages. Deden we vroeger allemaal niet.’

Tekst gaat verder onder de foto

Het stopt nooit

De grens tussen werk en privé is flinterdun in een familiebedrijf. ‘Mijn moeder wordt er weleens gek van’, lacht Stijn. ‘Hebben we het thuis wéér over werk. Maar sommige dingen wil je niet op de zaak bespreken.’ Arie: ‘Mijn twee zussen doen iets totaal anders, maar vinden het mooi dat Rob en ik dit samen doen.’ En of het altijd gezellig is? ‘Tuurlijk, ook al kan het weleens knetteren’, zegt Stijn.

Wat de toekomst betreft, zijn de plannen helder. Hewi: ‘Ik wil in tien jaar langzaam afbouwen. Wat vaker naar m’n huis in Frankrijk. Maar als het moet, ben ik er. Mijn zoons moeten stevig staan. En dat doen ze al. Ze kennen de klanten beter dan ik.’ ’Ook Rob wil graag nog tien jaar door. ‘Het moet geen verrassing zijn als ik straks ineens weg ben om onder andere meer tijd in Portugal door te brengen, waar we een huis hebben.’

Tekst gaat verder onder de foto

Geen uitgemaakte zaak

De route naar het familiebedrijf is voor beide jongens geen uitgestippeld pad geweest. Arie ging na zijn studie leisure en eventmanagement aan de slag bij een online slagerij. ‘Toen bij Holland Floor de projectleider stopte, ging ik met mijn vader in gesprek. Een maandje proefgedraaid en ik wist: dit is het voor mij. Ik ben nooit gepusht, maar het voelde gewoon als een logische stap.’ Stijn zou gaan backpacken door Azië. ‘Vanwege corona ging dat niet door. Toen kon ik aan de slag als heftruckchauffeur bij een klant van Hewi,’ vertelt hij.

‘Daarna ben ik in het bedrijf van mijn vader gaan werken. Toen mijn collega’s erachter kwamen dat ik de zoon van was, gingen ze me een beetje uittesten. Kreeg ik alle rotklussen. Ik was toen nog maar 1 meter 60 en durfde niks terug te zeggen tegen die grote havenarbeiders. Tot ik op een dag zei: je kan de tyfus krijgen. Toen was het goed.’

Of Arie en Stijn het stokje ooit weer doorgeven, weten ze nog niet. ‘Dat zien we dan wel,’ zegt Arie. ‘Als je iets doet, moet het vanuit jezelf komen.’ Stijn: ‘Eerst maar eens zelf waarmaken wat onze vaders hebben neergezet.’ En wat hopen de vaders over tien jaar te kunnen zeggen? Rob: ‘Dan proosten we, kijken ze aan en zeggen: knap gedaan, pik.’

Tekst: Nienke Landré

Fotografie: Sylvia Kuiper & Jan Dirk Stouten