Geen kapsones

Vanuit zijn Italiaanse inborst zit gastronomisch genieten Tony Mastrantuono in het bloed. Daarnaast kreeg hij van huis uit ook de intrinsieke interesse in mensen en gastheerschap mee, wat van pas komt als Audi Brand Ambassador bij Auto Hoogenboom. ‘Het draait om respect, hoffelijkheid en banden bouwen.’

‘Klinkt cliché, maar het leek wel een scène uit The Godfather’, herinnert Tony zich de zomers, kerst- en paasdagen die hij als jongen met zijn familie in Italië doorbracht. Weliswaar uit de espressomachine van de Audi-showroom op Rotterdam-Zuid, nipt hij van zijn zwarte espresso. ‘Mijn moeder is Nederlandse en mijn vader Italiaan. Hij kwam uit een pittoresk dorpje in Zuid-Italië, mijn ouders hadden ook een huis in Italië. Daar speelt familie, samenzijn en verbinding een wat grotere rol dan hier.’

‘Mijn vader kwam uit een groot gezin en had vijf broers en twee zussen. Al dagen van tevoren werd eten geprepareerd en kwamen er vrienden van mijn ouders. Dan zaten we met z’n allen aan een heel lange tafel: kinderen aan het eind en mijn vader en zijn broers aan het hoofd van de tafel. Twintig à dertig man, mouwen opgestroopt, genietend van het diner. En voor de ouderen de mooie wijnen die de broers van mijn vader verbouwden. Als ik daaraan terugdenk’, zegt hij met glanzende ogen, ‘dat was fantastisch.’

Tekst gaat verder onder de foto

Eten verbindt

‘Die gastronomische waarde is er met de paplepel ingegoten. Genieten van lekker eten en drinken speelt nog steeds een hele belangrijke rol in mijn leven.’ Lachend: ‘Ik maak me ook altijd wel druk van: hoe ziet de lunch er eigenlijk uit? En wat gaan we vanavond eten?’ Om vervolgens gepassioneerd te vertellen over hoe hij zich kan verliezen in het grillen van een bistecca alla Fiorentina of het bereiden van een truffelpasta voor vrienden. ‘Eten – of het een broodje is of luxe dineren – verbroedert. Eten verbindt. Een mooi diner, met een goed glas wijn erbij en een mooi gezelschap… Ik kan daar intens van genieten.’

Ook met de paplepel ingegoten: auto’s. Tony komt uit een ondernemersgezin: zijn ouders hadden een eigen vrachtwagenimportbedrijf. ‘Ze werkten allebei in het bedrijf, maar ook met hun drukke leven waren mijn ouders er altijd voor mij. Mijn moeder was er sowieso altijd en ook mijn vader maakte gewoon de tijd voor de gezinsmomenten. Dan ging ik als kereltje van een jaar of 12 met hem de keuken in: uien en knoflook snijden, meekijken hoe ik Italiaanse pasta’s kon maken of hoe ik een lamsboutje moest prepareren op de grill. De fijne kneepjes van het vak.’

Tekst gaat verder onder de foto

Een grote leerschool

Wat hij naast het gastronomische nog meer van huis uit heeft meegekregen? ‘Doe niet aan borstklopperij. Je mag best trots zijn op wat je hebt bereikt en je mag dat ook delen met anderen, maar hou het bescheiden. Geen kapsones.’ Hij somt op: ‘Ze brachten me ook respect bij, leren van elkaar, banden bouwen, vertrouwen creëren, empathie en het proactief met elkaar omgaan. Mijn ouders hebben me een intrinsieke interesse in mensen en hoffelijkheid bijgebracht. Dat was voor mij een grote leerschool. Als je jong bent heb je dat niet in de gaten, maar het slijt er wel op een hele fijne manier in.’

Te vroeg overleden Tony’s ouders, zijn moeder aan borstkanker en zijn vader aan een hartstilstand. ‘Ik was 30 toen ik mijn moeder verloor, een volwassen vent, maar je ouders zijn een hele belangrijke schakel in het leven. Die dingen hakken er in. Nu ben ik 54 en neem ik hun legacy nog dagelijks met me mee. En daar ben ik enorm trots op. Van de normen en waarden die ik heb meegekregen heb ik zowel privé als zakelijk profijt. Omdat dat sociale en het hoffelijke er bij mij redelijk in zit vind ik het prettig om met mensen bezig te zijn en verbinding te leggen.’

‘Mensen enthousiasmeren in het ondernemerswereldje, daar voel ik me senang bij. En met mijn liefde voor gastronomie komt ook gastheerschap. Dat gebruik ik ook in mijn professie: als je mensen met een glimlach ontvangt, dan krijg je die ook altijd terug. Dan ontstaat er vaak ook iets speciaals.’

Tekst gaat verder onder de foto

Een heerlijk dorp

‘Door die connectie te maken bouw je aan een relatie. Dat vind ik waardevol. Want uiteindelijk draait het allemaal om mensen. Het Rotterdamse is voor mij dan ook een soort van een heerlijk ‘dorp’ waar je elkaar een warm bad kan geven en waar je van elkaar weet wat je aan elkaar hebt. Ook Auto Hoogenboom draagt dat een warm hart toe.’

‘We zijn als Rotterdams bedrijf – dat dit jaar negentig jaar bestaat – ook echt een afspiegeling van de stad. En Hoogenboom stelt mij ook in staat om mijn vak op die manier uit te oefenen. Omdat we ook dat warme bad bieden aan elke klant die bij ons binnenkomt – of hij nou een dubbeltje komt uitgeven aan een boutje of moertje of een auto van 200.000 euro koopt. Het gaat om het gastheerschap en weten wat je gast van je verwacht. Daardoor bouw je aan een relatie die hopelijk tot jaren en dagen mag duren.’

Tekst: Laura Tenret

Fotografie: Sylvia Kuiper