Ik wil altijd winnen

Sport is de rode draad in het leven van Norbert de Boer, mede-eigenaar van Fundament Financieel Advies Lansingerland. Van tennisbaan en voetbalveld naar Alpencols en marathons: het is allemaal serieuze hobby én smeerolie voor zijn onderneming. Met de Alpe d’HuZes haalde hij met vrienden en relaties 2,3 miljoen euro op voor de strijd tegen kanker. Een zwaar fietsongeluk zette alles recent op pauze, maar scherpte tegelijk zijn focus. Op zijn gezin. Op zijn bedrijf. En op die ene grote droom: een marathon onder de drie uur.

Wie bij Fundament Lansingerland binnenloopt, ziet het meteen: hier zit een sportgek. De vier spreekkamers heten niet A t/m D, maar Alpe d’Huez, Mont Ventoux, Galibier en Palmares. Niet toevallig drie van de vele bergen die Norbert zelf op fietste. ‘Ons vak is voor buitenstaanders dodelijk saai, zegt hij droog. ‘Dus wij hebben gezegd: we gaan alles hier aan sport relateren. Als je hier komt, moet je met een verhaal weggaan. En echt, over die bergen heb ik verhalen zat.’

Het begon allemaal bij Rabobank, waar Norbert als rayondirecteur werd gevraagd om met klanten mee te doen aan de Alpe d’HuZes. Eén keer werd drie keer, twintig klanten werden er steeds meer, en na zijn vertrek bij de bank ging het event met Norbert mee. Met vijf vrienden richtte hij daarna de Rotterdam Fund Racers op. ‘We hebben negen edities gedaan, ik heb die berg 47 keer beklommen,’ lacht hij. ‘Maar het allerbelangrijkst: we hebben 2,3 miljoen euro opgehaald. Dat doe je met je netwerk: golf- en padeltoernooien, diners. Sport is de verbindende factor in álles.’

Tekst gaat verder onder de foto

Van bankpak naar Fundament

Voor hij ondernemer werd, werkte Norbert zes jaar bij ABN AMRO en elf jaar bij Rabobank. Lang genoeg om te weten waarom hij er weg moest. ‘Ik ben een loyale gast, best honkvast,’ zegt hij. ‘Maar bij de bank waren we op een gegeven moment meer met compliance bezig dan met klanten. En dan haak ik af. Grootbanken zijn niet meer bereikbaar. Wij nemen hier gewoon de telefoon op. Dat is het verschil.’ De stap naar ondernemerschap was spannend. ‘Mijn kinderen waren 3, 6 en 7, ik had een schitterend salaris bij de bank. Mijn vrouw zei: “Nor, jij hebt geen enkele ondernemer in de familie en ik ook niet, waar begin je aan?” Maar ja, ik leef maar één keer. Als ik oud ben, wil ik niet denken: had ik maar.’

De bestaande Fundament-vestigingen in Schiedam en Vlaardingen kende Norbert al van de fiets. ‘Een van de eigenaren ging altijd met ons mee naar de Alpe d’Huez. Op een gegeven moment ben ik naar hem toegelopen: ik wil weg bij de bank, voor mezelf beginnen en samen met jullie een derde vestiging openen in Lansingerland. Ik kom uit Bleiswijk, woon al jaren in Berkel, heel mijn netwerk zit ten noorden van Rotterdam.’ Dat netwerk is geen Excel-lijst, maar een optelsom van jaren sport, vrijwilligerswerk en gewoon ‘een normale gozer zijn’. ‘Iedereen kent me hier. Van de sportclubs, maar ook van vroeger uit de supermarkt waar ik vanaf mijn 15e tot mijn 22e een bijbaan had.’

Fundament Lansingerland doet vandaag precies waar Norbert blij van wordt. ‘We hebben hier vier takken van sport,’ somt hij op. ‘Bedrijfsfinancieringen, woninghypotheken, particuliere en zakelijke schadeverzekeringen en vermogen/pensioen. Eigenlijk precies het palet dat ik vroeger ook had als zakelijk accountmanager. Alleen nu zijn we onafhankelijk en gaan we gewoon voor de beste deal voor de klant.’

Tekst gaat verder onder de foto

Een harde klap

In 2025 verandert er in één klap veel. Norbert krijgt een ernstig fietsongeluk in Pijnacker. ‘Ik ben frontaal op een jongetje geklapt dat nog even snel voor me langs wilde,’ vertelt hij. ‘Ik reed hard, vloog acht meter door de lucht, mijn racefiets en helm waren doormidden … en mijn schouder ook. Dat jochie had gelukkig bijna niks. Dan mag je in je handjes knijpen.’ In het ziekenhuis blijkt: hoofd, nek en thorax zijn in orde, maar zijn schouder is zwaar beschadigd. ‘Banden waren afgescheurd, mijn sleutelbeen stond omhoog. Dan kan je dus niks meer. En ze zeiden ook: het is maar de vraag of je ooit nog kan tennissen of padellen.’

Voor iemand die altijd on the run is, komt het hard binnen. ‘Je leven staat ineens stil. Ik kon niet eens zelf mijn bed uitkomen. En in mijn hoofd zat alleen maar: over twee maanden is het weer Alpe d’HuZes, ik moet zes keer naar boven. Nou, vergeet het maar.’ Een half jaar revalideren volgt: fysio, zwemmen, oefeningen. ‘Inmiddels sta ik weer op de padelbaan, op mijn ouderwetse niveau. Dus ik heb ongelooflijk veel mazzel gehad. Maar één ding heb ik eraan overgehouden: angst voor de fiets. In Nederland zie je me niet meer fietsen. Alleen in de bergen. Op het vlakke? Mij niet bellen.’

Tekst gaat verder onder de foto

De cirkel rond

Door de verplichte pauze ontdekt Norbert een andere kant van zichzelf. ‘Je leert jezelf goed kennen,’ zegt hij. ‘Ik heb een paar maanden thuis gezeten en merkte: het is eigenlijk best lekker om met een boekje in de tuin te zitten. Ik ben altijd maar plankgas: werk, sport, afspraken. Nu was ik veel thuis en dat was heerlijk.’ Tegelijk wordt duidelijk hoe zwaar de Alpe d’HuZes-organisatie weegt. ‘Die negen edities… daar zitten bloed, zweet en tranen in. Dat is een baan naast een baan. Ik doe het met liefde, maar ik heb ook een gezin en een bedrijf met vijftien man.’

Hij besluit te stoppen, maar wil wél goed afsluiten. ‘Ik wilde erbij zijn, maar ook de cirkel rond maken. Dus ik heb tegen niemand gezegd dat ik die berg nog één keer op wilde. Van de fysio mocht het niet, van mijn vrouw ook niet. Maar ja, als het eenmaal in m’n kop zit… Twee maanden na het ongeluk heb ik ’m één keer op gefietst, samen met mijn beste vrienden. Op de dag van de Alpe d’HuZes hebben we ’m gelopen. Toen was het klaar. Nu gaan de Rotterdam Fund Racers door zonder ons, ook al organiseren wij nog steeds events als het golftoernooi. Halen we zo een ton mee op. Maar ik heb het wel gezien op die alp. Ik wil meer rust.’

De witte Keniaan

Rust is relatief bij iemand die wel de witte Keniaan wordt genoemd. Hardlopen is zijn volgende grote doel. ‘Ik heb de Marathon Rotterdam al drie keer gelopen, maar de laatste keer is elf jaar geleden. En eerlijk: ik heb nog nooit echt goed getraind.’ Nu pakt hij het anders aan. ‘Mijn droom is de marathon in april onder de drie uur te lopen. Ik heb de snelheid in de benen, maar dat red je alleen als je traint als een malle. Ik ben tegenwoordig op woensdagochtend vrij; dan loop ik een flinke duurloop. Vanaf 1 januari wordt het leven als een monnik. Geen gezeik, gewoon trainen. Lukt het niet, dan heb ik er vrede mee, als ik maar weet dat ik er álles aan heb gedaan.’

Die mentaliteit ziet hij ook terug in zijn ondernemerschap. ‘Ik ben een slechte verliezer, ik wil altijd winnen. Maar ik kan nu beter relativeren. Als iemand beter is, is ’ie gewoon beter. Dan heb ik lekker gespeeld. Met ondernemen is het net zo: zorg dat je fit bent, doe wat je kan, de rest heb je niet allemaal in de hand.’

Tekst gaat verder onder de foto

Sport als businessmodel

Dat Norbert eigenlijk naar de HALO wilde, de sportopleiding, tekent zijn loopbaan. Zijn ouders vonden dat geen goed idee. Daar verdien je geen droog brood mee, vonden zij en stuurden hem richting bedrijfseconomie. ‘Ik vond er geen reet aan, maar m’n studententijd was fantastisch en met die studie kon ik makkelijk de bank in. Uiteindelijk heeft het allemaal bij elkaar gebracht wat ik nu doe: sport en finance.’ Binnen Fundament is sport dan ook geen leuke gimmick, maar een serieuze pijler. ‘Wij sponsoren heel veel cluppies,’ zegt hij. ‘Overal waar ik rondloop of mijn medewerkers, daar sponsoren we wel iets.’

Plankgas, met een rem

En zo loopt alles bij Norbert de Boer weer samen op één route: sport, ondernemerschap, familie en de regio waar hij opgroeide. Van Bleiswijk en Berkel tot Alpe d’Huez en straks hopelijk een marathon onder de drie uur. ‘Als ik tachtig ben,’ zegt hij, ‘wil ik terugkijken en kunnen zeggen: ik heb een mooi leven gehad. Dan maakt het me niet uit of dat nou 2:59 of 3:05 is op de marathon. Als ik maar weet dat ik het maximale eruit heb gehaald. Thuis, in m’n bedrijf én in m’n sport. Plankgas, maar met een goeie rem. En die rem, da’s mijn vrouw … en misschien ook wel een beetje die schouder.’

Tekst: Nienke Landré

Fotografie: Sylvia Kuiper & Nienke Landré